خازن جامد و پلیمری

خازن پلیمری یا دقیق ‌تر خازن الکترولیتی پلیمری، یک خازن الکترولیتی (e-cap) با یک الکترولیت جامد از یک پلیمر رسانا می باشد که در چهار دسته ی خازن الکترولیتی تانتالیوم پلیمر (پلیمر تی‌ای-ایی- خازن)، خازن الکترولیتی آلومینیوم پلیمری (پلیمر آال-ایی-خازن)، خازن پلیمر ترکیبی (پلیمر ترکیبی آال-ایی-خازن)، خازن‌های الکترولیتی نیوبیوم پلیمری قرار داده می شوند. خازن‌های الکترولیتی پلیمر نیز در ساختاری ترکیبی یافت می شوند. خازن‌ های الکترولیتی پلیمری ترکیبی یک الکترولیت جامد پلیمر با یک الکترولیت مایع. این نوع با مقدار ESR کم تعین می گردد ولی از جریان نشتی کم و غیرحساس به گذار برخوردار است. البته با این اوصاف طول عمر آن ها به دما مشابه خازن غیر جامد الکترونیکی وابسته هست.

هر دو خازن های جامد و خازن های الکترولیتی، از الکتریسیته ذخیره شده برخوردا بوده که می توانند در شرایط لازم تخلیه الکتریکی داشته باشند. تفاوت آن ها محتوی پلیمر آلی خازن های جامد می باشند، در صورتی که خازن های الکترولیتی از الکترولیت مایع معمولی برخوردار می باشند، از این حیث شرایط خازن های جامد درست متضاد خازن های الکترولیتی می باشد.

مزایای خازن جامد و پلیمری

خازن های جامد آلومینیومی از مزایای بیشتری برخوردار می باشند. با این حال، با در نظر داشتن هزینه بالا و عدم دسترسی به ولتاژ و ظرفیت بالا، تنها در بخشی از طرح ها می توان از خازن جامد آلومینیومی بهر برداری کرد. ضمن اینکه این تکنولوژی در مقایسه با الکترولیت مایع بسیار جدید و نو ظهور بوده و با گسترش تکنولوژی خازن های جامد با ظرفیت هایی بالاتر و ولتاژهایی بیشتر و قیمتی مناسب تر ارائه می شوند. در صورت کنترل دما بهره برداری از خازن های جامد می تواند باعث افزایش عملکرد دستگاه تا چندین برابر خازن های معمولی شود و همچنین عملکرد مطلوب فرکانسی این خازن ها یکی از بزرگترین مزیت های ان ها در مقایسه با خازن های الکترولیت المنیومی می باشد.